อะไรเดิมๆ กัดกินอีกครั้ง แต่บางอย่างเริ่มเปลี่ยนไป .........
เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก ซ้ำไปซ้ำมา.. ขึ้นๆ ลงๆ .....ดุจดวงอาทิตย์
และพออาทิตย์ดับ แสงจันทร์สาดส่อง ....งานมูนไลท์ เริ่มต้นขึ้น.........
เป็นงานที่มีทั้ง กิจกรรมน่าสนใจเยอะแยะ และคอนเสิร์ต

ค่ำคืนนั้น.... มีความสุข ที่สุด ได้บอกสิ่งที่อยากบอก กับคนที่อยากบอกไปแล้ว กวาง.........
ผมไม่ได้พูดอะไรมาก.... เพราะ แม้ว่าจะพูดคำนั้นสักร้อยคำ ก็ไม่เท่าสิ่งที่ผมบอกไป .....

เธอถามผมว่า ผมรับได้ใหม... ผมยิ้ม ....ผมหมายถึง...ผมรับในสิ่งที่เป็นคุณได้อยู่แล้ว.....
ผมชื่นชม ในตัว เธอคนนี้มาก... บางครั้ง ผมคิดว่าเธอคือน้องสาว ที่น่ารัก น่าชัง แสนซุกซน.... บางครั้ง ผมคิดว่าเราเข้ากันได้และน่าจะไปด้วยกันได้ด้วยดี.....

งานเลี้ยง ย่อมมีวันเลิกรา.... ดวงจันทร์เปลี่ยนทิศ เวลาล่วงเลยไป ...
กวางน้อย เดินไปกับ อัศวินคริสตจักร นักจิตวิทยา ไปกับ ผม ..... ไม่รู้ทำไม!???? ทำไมนะทำไม ......
ผมเกิดลมหึง ....ทุกครั้ง ที่เห็นภาพนั้น ผมมิกจะคิดไปไกล...เออ เหมาะกันดีว่ะ แต่....ทำไมนะ ......
สุดท้าย ก็ ช่างมัน...

ผมคิดจะทำชีวิตให้ดีกว่านี้ ผมคิดว่า มันยังไม่ดีพอ สำหรับ คนอีกคนและอีกชีวิตที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ....

ชีวิตในมหาลัยทำให้ผมได้ ทำอะไร มีจุดหมายมากขึ้น สอนให้คิดถึงอนาคตมากขึ้น แล้วมันจะทำให้เราเป็นคนที่มีความสำคัญมากคนหนึ่ง และไม่คุ้มที่จะเสี่ยงโดยใช้ชีวิตแลก แต่มันอาจจะขัดกับคนบางคน
แต่สำหรับผม บางอย่างมันก็คุ้มที่จะเสี่ยง หลายอย่างเปลี่บยแปลงได้...

บ้านเรา...เปลี่ยนแปลงได้.... รถเราเปลี่ยนแปลงได้ ...เสื้อผ้า ทรงผม เปลี่ยนแปลงได้ รวมถึงหน้าตาก็อาจเปลี่ยนแปลง... แต่จิตวิญญาณ เรา เป็นของเรา ชีวิตเป็นของเรา (ขอบคุณ BODYSLAM สำหรับคำคมคำนี้)

ผมอยากจะบอกกับกวางเพียงแค่ว่า เพียงแค่เรามีความหวัง ขยันหมั่นซ้อม และลงมือทำ ศิลปกรรม เราสอบติดได้แน่นอน .....